Je oude nummers opnemen met een orkest: ontelbaar veel bands hebben het inmiddels al geprobeerd en slechts weinigen wisten er iets memorabels mee neer te zetten. Waarom Alphaville het toch aandurfde en welke keuzes de band hierbij maakte, legt zanger Marian Gold aan ons uit.
Waarom was nu het juiste moment voor een album als Eternally Yours?
“Eigenlijk hebben we dit idee jarenlang voor ons uitgeschoven; het moest er een keer van komen. Er is namelijk altijd een zekere samenhang geweest tussen Alphaville en orkestmuziek, omdat veel van onze songs in de kern al in die richting wijzen. Maar het kwam er nooit van, tot de pandemie opdook en er ineens ontzettend veel tijd was. Niet alleen voor ons, maar ook voor het orkest waar we graag mee wilden werken. Het was een gouden kans, dus we zeiden: nu gaan we het doen!”
Hoe lastig was het om de songs aan te passen?
“Het uitgangspunt was dat het orkest echt op klassieke wijze ging spelen, zoals ze dat ook in de 19e eeuw zouden hebben gedaan. Dus niet een beetje achter onze oude arrangementen aanhuppelen, zoals je vaak ziet bij dit soort projecten. Dat is niet spannend genoeg. Volgens mij hebben we dit uiteindelijk redelijk consequent doorgevoerd, waardoor er vrij grote veranderingen in de songs hebben plaatsgevonden.”
Dus ondanks dat jullie nummers vaak al wel iets orkestraals in zich hadden, waren er toch veel aanpassingen nodig?
“Dat klopt. De invloeden waren er wel, maar we hebben dat destijds natuurlijk allemaal gewoon met onze synthesizers geschreven en uitgevoerd, zonder enige kennis van de praktische orkestrale implementatie: het schrijven van de libretti, het begrip van de individuele delen van het orkest, hoe de melodieën naar de afzonderlijke instrumenten te vertalen…”
Heb je favorieten onder de nieuwe versies?
“Sounds Like A Melody is echt heel sterk veranderd ten opzichte van het origineel, en daarmee ook enorm verbeterd, vind ik. Dance With Me was oorspronkelijk een uptempo nummer, maar deze langzame versie laat er ontzettend veel drama en melancholie in naar boven komen. Het is een eerbetoon aan onze overleden toetsenist Martin Lister, met wie ik altijd een soortgelijke pianoversie speelde aan het eind van onze concerten. Toen hij er zo plotseling niet meer was, heb ik het nummer heel lang niet willen en kunnen zingen; ik zou simpelweg in huilen zijn uitgebarsten.”
In het begin was Alphaville een echte studioband. Had je toen ooit kunnen dromen dat je nu met tientallen jaren ervaring op het podium zou staan met een orkest?
“Jazeker. Of nou ja: ik kon het me goed voorstellen. Hoe naïever je bent, hoe onbevangener je aan dingen begint. In het begin waren we totale groentjes en de plannen die je dan hebt zijn compleet megalomaan. De enige limiet is je fantasie… en in mijn geval het bereik van mijn stem.Ik ben nu 68 jaar en ben misschien wat minder beweeglijk op het podium, maar ik kan gelukkig nog steeds de meeste nummers in de originele toonsoort zingen. Zolang dat een beetje blijft werken, ga ik zonder angst door met het verzinnen van de gekste en mooiste projecten. Ik ken, wat mijn artistieke leven betreft, eigenlijk helemaal geen schaamte. Ik ben gewoon de gelukkigste persoon als ik zo lang mogelijk kan zijn wat ik ben: een artiest.”
Wat is dan het gekste dat je ooit hebt meegemaakt?
“In Kazachstan speelden we een keer in een zaal met ruimte voor tweeduizend mensen, maar er zaten er slechts een stuk of dertig. Ik dacht: hebben we zo slecht verkocht? Maar nee, het bleek dat we speciaal voor één man en zijn gezelschap waren ingehuurd. Die man was veteraan en luisterde in de oorlog constant naar een cassette met Forever Young erop. Hij zwoer bij zichzelf: als ik hier levend uitkom, ga ik naar een Alphaville-concert. Na de oorlog verdiende hij echter al snel veel geld met olie, en dacht toen: waarom zou ik naar hen toegaan als ik ze ook naar mij kan laten komen? Het was een absoluut bizarre situatie, een beetje griezelig maar ook ontroerend, want die man was echt in tranen omdat hij dit mocht meemaken.”
Alphaville heeft ook altijd heel veel fans gehad in Rusland. Hoe moet dat nu verder?
“We hebben heel vaak in Rusland opgetreden en vooral de concerten in Moskou en Sint-Petersburg waren altijd geweldig. Ik vrees echter dat ik tijdens mijn leven niet meer in Rusland zal kunnen spelen door de tragedie die Poetin nu veroorzaakt. Tuurlijk, de fans kunnen er ook niks aan doen, maar het is voor mij uitgesloten om in een land te spelen dat geregeerd wordt door zo’n massamoordenaar.”
Wil je meer weten over het ontstaan van Alphaville’s grootste hit Forever Young? Je leest er alles over in Lust For Life 129.
Foto: Helen Sobiralski
Door Stefan Sjoers
Gepubliceerd op: 17 april 2023 om 11:15
Interviews
